No i mamy Bułgarię!

Ale od początku. Sobotni mecz zapowiadał się niezwykle ciekawie. Z Francuzami mieliśmy rachunki do wyrównania. Dwie porażki w Lidze Światowej spowodowały, że z respektem podchodziliśmy do tego rywala. Swoją drogę, myślę, że Francuzi powinni postawić solidną flaszkę za to, że dzięki nam mogą zajść na tym turnieju daleko. Wszystko sprowadza się przecież do magicznego momentu 1. Meczu w LŚ 2:1 i 16:11---> kolejna porażka Francuzów spowodowałaby, że ich kondycja psychiczna i wiara w siebie zostałyby jeszcze bardziej zachwiane i na pewno ani nas by nie pokonali w drugim meczu, ani potem nie wygrali z Brazylią, ani teraz nie graliby tak, jak grają. Mecz był zasłużenie wygrany przez Francuzów. Nam nie funkcjonowała zagrywka. Słaby mecz rozegrał Jakub Jarosz i jeszcze gorszy Łukasz Żygadło. Na pewno po raz kolejny nie zawiódł Bartosz Kurek, ale on sam niewiele mógł zdziałać. Po tym meczu pierwszy raz na poważnie od jakiegoś czasu ożywiła się dyskusja o pozycji Fabiana Drzyzgi w naszym zespole. Ostatnim oficjalnym meczem, jaki miał na koncie było spotkanie w Mistrzostwach Europy 2011 ze Słowacją. Jego zadaniem było zrobić wszystko, aby mecz przegrać. Niechlubna rola, prawda? Poza tym spotkaniem Fabian pojawiał się jedynie na malutkie fragmenty seta, gdy nasza sytuacja była tragiczna. Zero podwójnych zmian, nawet, gdy zawodził Łukasz Żygadło, co się czasami zdarzało. Andrea nie miał zamiaru sprawdzić naszego nowego rozgrywającego, którego styl rozegrania różni się na pewno od stylu Łukasza. Nie boi się grać środkiem, wystawia szybkie piłki na skrzydła. Krótko mówiąc-  stara się kreować grę. I właśnie wczoraj nadeszła wiekopomna chwila, gdy Fabian wszedł. Ba, został do końca meczu i grał naprawdę dobrze. I powiem Wam coś może nie na temat, ale cieszę się, że będzie grał w Resovii. To jest naprawdę świeża jakość dla naszej kochanej drużyny. Powiew młodości, może trochę szaleństwa – przyda nam się na pewno :D Ale nie o tym dzisiaj mowa.

Zanim skończył się kolejny dzień turnieju, swoje mecze rozegrali między sobą m.in. Niemcy i Bułgarzy. Spotkanie to było bardzo ciekawe, zwłaszcza po wygraniu przez naszych zachodnich sąsiadów meczu z mistrzami olimpijskimi. Niemcy, chociaż grali trochę słabiej, odwrócili mecz i mimo przegrywania 1:2, wygrali po tie-breaku. To gwarantowało im w 99% wygranie grupy i bezpośredni awans do ćwierćfinału.

Mecz z Francją skomplikował nam sytuację w grupie. Pojawiła się obawa, że po raz kolejny Polacy będą kombinowali. W drugiej grupie Niemcy byli praktycznie pewni awansu. Do „wyboru” przeciwnika w barażu były dwie ekipy – Rosji i Bułgarii. Naprawdę ciężko nazwać to wyborem. Wszystko miało rozstrzygnąć się po bezpośrednim spotkaniu tych ekip. Większość z nas mimo wszystko, w tym meczu była za Rosją. Jeżeli chcieliśmy oglądać Polaków walczących o zwycięstwo, a nie podkładających się Słowakom, trzeba było kibicować Sbornej. Wynik końcowy to 3:1 dla Rosjan i sprawa była prosta – wygrywamy ze Słowacją i unikamy naszych wschodnich sąsiadów. Co warto podkreślić w tym spotkaniu zagrał od końcówki pierwszego seta Nikolay Penczew. To dziwiło, zwłaszcza, że Niki miał mało szans gry w swojej reprezentacji. A tu zagrał, został i prezentował się naprawdę świetnie. Bardzo dobry w przyjęciu, świetny i pewny w ataku – momentami był prawdziwym liderem swojej ekipy. Ale koniec o Bułgarach. Czemu przed chwilą napisałam, że „unikamy Rosji” a nie „gramy z Bułgarią”? To chyba jasne. Choć Bułgaria jest silna, wszak dwa razy nas już pokonała w tym roku, do tego zajęła 4. Miejsce w LŚ, to i tak lepiej grać z nimi, niż z Rosją. Może i Rosja przegrała gładko z Niemcami, ale Rosja to Rosja. Jeśli zagrywka im siedzi, to nikt im nie jest w stanie zagrozić, a co dopiero z nimi wygrać. Ale Bułgarii naprawdę należy się obawiać. Stąd słowo „wybór” jest słabym określeniem tej sytuacji, ale załóżmy, że mieliśmy wybór.

Rosja wygrała, a więc my musieliśmy wygrać ze Słowacją. Zaczynamy z Boćkiem w składzie. Niestety Grzesiek kończy 1 atak na 7 prób. Wchodzi Jakub Jarosz. Gra świetnie. Michał Winiarski ma problemy z przyjęciem. Choć radzi sobie w ataku, to bodajże 17% perfekcyjnego przyjęcia, nie jest w stanie zamazać dobrą grą w ataku ani on, ani jego koledzy. Po wygraniu pierwszego seta przyszła porażka w drugim. W końcówce tej partii dzieje się historyczna rzecz – wchodzi Drzyzga. Wcześniej pojawił się Michał Kubiak. Gtrzeci set wygrany. Nam powoli puszczają złe nerwy, pojawia się luz i 14:7 na tablicy wyników. Gramy świetnie. Wtedy przyszedł taki moment, że spytałam: Dlaczego? Dlaczego tak długo czekaliśmy na taką grę? Szybko poznałam odpowiedź na to pytanie, gdy Słowacy nas dogonili ma bodajże 19:18 (o ile się mylę, proszę o poprawkę – emocje były i nie pamiętam dokładnie wszystkiego). Mała nerwówka pod koniec i wygrywamy. Źle określili to niektórzy dziennikarze – po meczu nie było euforii, bo ani stawka nie ta, ani rywal (szanując Słowaków) nie ten. To była po prostu zwykła ulga.

Jest baraż. Jest Bułgaria. Potem w perspektywie Niemcy. To jest naprawdę sługa droga – nie autostrada, jak niektórzy raczyli to określać. To jest droga pełna dziur, kolein i zakrętów. A na końcu tej drogi znajduje się tablica z napisem KOPENHAGA.

Czego chłopakom, sobie i Wam życzę (a co tam, poleciałam Miśkiem). No to jeszcze trochę Winiara – AMEN :)  ---> uczę się od najlepszych ;)

PS. Cieszę się, że jednak musieliśmy wygrać ze Słowacją. Zwycięstwa są nam potrzebne jak tlen. Porażka, nawet kontrolowana, nie wpłynęłaby dobrze na zespół, zwłaszcza że w perspektywie była i ciągle jest Bułgaria. Ten mecz będzie kluczowy dla nas. Nie tylko dlatego, że w przypadku przegranej ktoś żegna się z turniejem. Wygrana może dać nam niezłego kopa. Ale do tego jak już wspomniałam daleka droga. Jutro o tej porze, może za parę minut rozpocznie się ten wielki mecz.

Ja tymczasem, w oczekiwaniu na to wielkie spotkanie o wszystko, oglądam sobie mecz Złotek z reprezentantkami Polski :)

Pozdrawiam :D