Zbigniew Bartman – człowiek wzbudzający skrajne emocje

Zbigniew Bartman – były już atakujący Asseco Resovii Rzeszów oraz obecny atakujący reprezentacji Polski. Najlepszy atakujący Ligi Światowej 2012, bardzo charakterny, nie bojący się wyrażać swoich emocji oraz swojego zdania, może trochę niepokorny i tym samym kontrowersyjny. Dla nas przede wszystkim to zawodnik, który kilka razy wyratował nas z opresji oraz w sporej mierze zapewnił nam Mistrzostwo Polski (oczywiście mowa tu o finale).

Zanim odniosę się do jego gry w Resovii, kilka słów wstępu. W 2011 roku Andrea Anastasi przestawił go z przyjęcia na atak. Zrobił to między innymi ze względu na problemy reprezentacji na tej pozycji. Jak się później okazało, było to bardzo dobre posunięcie. Sam Bartman był bardziej znany z silnego ataku niż perfekcyjnego przyjęcia i na pewno zdawał sobie sprawę, że jako zmiennik Bartosza Kurka, nie byłby w stanie na stałe zagrzać miejsca w pierwszej szóstce reprezentacji. Co ciekawe, po pierwszym sezonie kadrowym, spędzonym na tej pozycji, w swoim ówcześnie nowym klubie, Jastrzębskim Węglu, grał ponownie na przyjęciu. Przed kolejnym zgrupowaniem reprezentacji miał zdecydować – czy na stałe zacznie grać na ataku, czy ostatecznie wraca na przyjęcie. Jak wiemy, wybrał pierwszą opcję. Tym samym świadomy braku możliwości podjęcia skutecznej walki z Michałem Łasko o miejsce w szóstce Jastrzębskiego Węgla, postanowił zmienić klub. I tak trafił do Resovii.

A w Resovii? Bywało różnie. O ewentualnych przedsezonowych obawach związanych z posiadaniem dwóch klasowych atakujących i o okolicznościach przejścia Zbyszka do Sovii oraz o początkach rywalizacji o wyjściowy skład wspominałam wcześniej (konkretnie w poście o Jochenie – tych, którzy nie czytali, serdecznie zapraszam), dlatego nie będę tego robić. Zawirowań było sporo, kontuzja, utrata stałego miejsca w pierwszej szóstce – to wszystko wiemy. Wiemy też, że oprócz dobrych spotkań tego zawodnika, które zaczynał w pierwszym składzie, zdarzały się takie, w których, wchodząc z ławki, ratował nas z opresji. Szczególnie zapamiętałam dwa takie mecze. Pierwszy (nie w kolejności odbycia się) i chyba najważniejszy, to pamiętny tie-break ze Skrą Bełchatów, kiedy to wchodząc przy stanie 2:6 zdobył 9 punktów i zapewnił nam prowadzenie 2:0 w ogólnej rywalizacji. Półfinał PlusLigi był na wyciągnięcie ręki. W tym fragmencie był nie do zatrzymania. Kończył po prostu wszystko. Dostawał każdą piłkę, bo jak się później dowiedzieliśmy od Lukasa, wziął na siebie odpowiedzialność za wynik i kazał naszemu rozgrywającemu kierować do siebie wszystkie piłki. To był dzień konia w jego wykonaniu – inaczej nie można tego nazwać. Chociaż zawodnicy Skry z czasem zorientowali się w taktyce Resovii (chociaż jaka to była taktyka, świeczka na prawe i tyle) i zaczęli stawiać potrójny blok, to i tak nie mogli powstrzymać naszego atakującego. Przy każdej kolejnej piłce, przynajmniej u mnie, pojawiała się obawa, że w końcu zepsuje i jednocześnie po kolejnym skończonym ataku, jeszcze większy podziw dla Zbyszka za to, że wytrzymał. Statuetka MVP chyba zasłużona, bo choć prawie cały mecz przesiedział na ławce, to trzeba przyznać otwarcie, że gdyby nie on, znając siłę Resovii na wyjazdach, a raczej jej brak oraz biorąc pod uwagę utratę przewagi własnego parkietu, półfinały Resoviacy mogliby oglądać w telewizorze. Dlatego decyzja o nagrodzie była jak najbardziej słuszna.

Wspomniałam o dwóch meczach i tym drugim, bardzo podobnym w przebiegu, był mecz z Indykpolem AZS-em Olsztyn. 2:7 w tie-breaku, niedowierzanie w szeregach Resovii, zmiana i totalna odmiana w grze, za sprawą właśnie Bartmana. Nie wiem, ilu z Was widziało ten mecz na żywo, ja bardzo się cieszę, że miałam tę przyjemność i szczerze przyznam – czułam dużą satysfakcję, gdy przy okazji kolejnych meczów, komentatorzy, znając jedynie wynik, wspominali o tym spotkaniu, ciekawi, jak to wszystko wyglądało na boisku. Może nie było aż tak jednostronnie, jak ze Skrą, szczerze mówiąc sama niewiele z tego pamiętam, bo emocje były ogromne, jednak fakt pozostaje taki, że to właśnie dzięki niemu jakoś udało się wygrać. Wtedy statuetki MVP nie dostał (dostał Lukas, o czym wcześniej też wspominałam. Szkoda, że to była jedyna jego statuetka w sezonie, no ale cóż…). Pomimo wygranej, sensacja, że Mistrzowie Polski pomimo prowadzenia 2:0, dali rywalom odrobić straty, też miała miejsce. Ja się mogę tylko cieszyć, że utrata punktu nie przeszkodziła w zdobyciu mistrzostwa :)

W play-offach Zbyszek  za dużo nie grał, bo wtedy swoje długie 5 minut miał Jochen. Dopiero w finale mógł o sobie przypomnieć. I przypomniał. Wraz z Alkiem doprowadzili Resovię do kolejnego tytułu. Brawa dla Andrzeja Kowala, który nie bał się na niego postawić w drugim meczu finału i później w kolejnych. Świeży, niezmęczony trudami ćwierćfinału i półfinału, Zbyszek, stanowił o sile naszego zespołu. On również ma swój wkład w to mistrzostwo. Po tym sezonie, zdecydował, czy może działacze Resovii zdecydowali, że nie przedłużą umowy z tym zawodnikiem. Tym samym, po raz nasty, po roku Zbigniew Bartman zmienia klub. W przyszłym sezonie będzie grał we Włoszech, w Modenie. Nie pozostaje nic innego, jak życzyć mu powodzenia.

Każdy ma swoje zdanie o tym zawodniku i doskonale wiemy, jakie wzbudza emocje – u niektórych pozytywne, u pozostałych negatywne. Nie chciałam skupiać się na tym, czy gwiazdorzy, czy nie. Dzisiaj spróbowałam skupić się tylko i wyłącznie na faktach, na tym, co zrobił dla nas, Resoviaków. Tyle. Mam nadzieję, że mi wyszło :D

PS. W poniedziałek Resovia rozpoczyna przygotowania do nowego sezonu PlusLigi. Na treningach, jak wiemy będzie sześciu zawodników (niestety Igła, Kosa, Konar, Perła, Wojtek i nasz nowy nabytek – Peter) + siatkarze Młodej Ligi. To oznacza, że na razie małymi kroczkami, ale jednak, zbliża się Liga. Ja już się nie mogę doczekać, kiedy w końcu zobaczę Resoviaków w akcji :) Chociaż kończą się wakacje i jest z tego powodu smutno, ja się cieszę, że zaraz się wszystko zacznie (oczywiście mecze, a nie szkoła :P no ale coś za coś). Dzięki temu, ten żal jest trochę mniejszy. Jeszcze tylko i aż 2 miesiące :D A dla zabicia czasu, będzie kadra – Memoriał Wagnera, Mistrzostwa Europy, bez Igły, ale zawsze. Także chłopaki trenują a nam nie pozostaje nic innego, tylko czekać. Chyba wytrzymamy, nie? :D